صدام کرد و وقتی رسیدم، گوشی موبایل رو به دستم داد. گفت ببین از لحظه ایستادن این دختر فیلم میگیره و میره بالا، بعد زمین رو از بالا نشون می‌ده، بعد منظومه شمسی، کهکشان راه شیری، کهکشان‌ها، جهان‌ها… و کلیپ چند دقیقه‌ای رو که دیدم نمی‌دانستم چه واکنشی نشان دهم. نگاهمان چند لحظه قفل شد. و پرسشی در نگاهمان خوانده شد. و جواب داد. ببین ما چقدر کوچکیم. راستی در آخر اون کلیپ هم همین رو نوشته‌بود و آیه‌ای که میگفت ای انسان تو با این همه کوچکی هنوز هم مغروری!؟! بهش گفتم کوچکم قبول، اما این همه فیلم را به من نشان دادی که همین را بگی؟ خوب از…

مرد یعنی مرگ، زن یعنی زاینده. راه جایگزین مرگ برای زن فرزندش هست و مادر شدن. جایگزین مرگ برای مرد گذشته‌اش تا قبل از نقطه پایان. و زایش هر چیزی بجز کودک انسانی.

اینجا جایی است که لازم نیست کسی را برای شنیدن حرفت به قهوه در کافه کوبانو دعوت کنی. لازم نیست برایش یک بیزینس راه بندازی تا لابلای حرف‌هایی که از دیجیتال مارکتینگ یاد گرفته‌ای کمی هم از حرف دلت بگویی. اینجا بهشت و جهنم ندارد. اینجا حرف دلت را گفتی و حتی اگر هیچ کسی نشنود و با تاییدهایی که یاد گرفته تأییدت نکند، خودت هر از گاهی حرف‌هایت را می‌خوانی. اینجا جاییست که اگر کسی خواست می‌خواند، اگر خواست جواب می‌دهد و اگر حتی تو را پیدا نکرد دست‌کم صدای خودت را موقع تایپ کردن شنیده‌ای، بی آنکه کسی در این دنیا و در آن دنیا صدایت را جز…

دیروز عصر بر حسب قرار پنجشنبه‌ها، از فکر کردن به کار دست کشیدم، رفتم مهتابی بالای ظرف‌شویی رو درست کردم، خوشحال شدم از ساختنش. رفتم سراغ کارها پروژه‌هایی که قول داده‌بودم. به هر کدوم پرداختم تا بعضی‌هاشون خوردن به انتظار پاسخ پشتیبانی هاست و فرصت خوبی بود که به سراغ چیزهایی که می‌خواستم برم. خلاصه تا نیمه‌های شب تایمر پمپ هوای تنگ ماهی رو نوشتم و امروز صبح سیم‌کشی کردم. و سیم‌کشی که تموم شد دوباره خزیدم پشت موبایل. دوباره گشتن توی شبکه‌های اجتماعی. شبکه اجتماعیش از نوع پادپرس بود، ولی باز هم گشتن و انگار دوباره بالای سر چاه افتادی و خودتو توی چاه ناخواسته‌‌ها تصور کردی.